Ortaokul son sınıfta devlet parasız yatılı okulu sınavına girmiştim, sınav sadece il merkezlerinde yapıldığı için bir gün öncesinden Muş’a gitmek gerekiyordu. İşin en güzel tarafı da buydu. Çünkü sınava girecek olan yedi sekiz öğrenci sıkı sıkı tembihlerle minübüse bindirilip gönderiliyordu. Bu, yanımızda bir büyük olmadan, otele yerleşeceğiz, lokantaya gideceğiz, akşama kadar gezip dolaşacağız, paramıza sahip çıkacağız, gece korkmadan uyuyup sabah erkenden sınava girmek için kalkacağız demekti. Sınavın kendisinin ise ya bir heyecanı yoktu ya da bu heyecanın yanında çok sönük kalıyordu.
Sabahın köründe hazırlanıyorum sınava gitmek için, minübüs birazdan gelecek. Uyanamamışım daha, her tarafım uyuşuk, annem ve ablam sürekli birşeyler yedirme çabasında. Kalkıyoruz, babam beni minübüse bindirecek ama kalın bir yün kazağım var, onu arıyoruz. Onsuz gidemem. Ama yok. Herkes her yere bakıyor, zaman geçtikçe telaş artıyor, evin içinde gergin bir koşuşturma başlıyor. Nerede ceketin? Ne yaptın ceketini? Herkes bana yükleniyor. Bilmiyorum. Bilmiyorum bile diyemiyorum. Babam öfkeyle bir tokat atıyor bana, neden önceden hazırlık yapmadım diye. Gözlerim yaşlarla doluyor. Her yerim acıyor, ağlamıyorum.
Birazdan ablam anımsıyor, dün gece geç vakit bizden evlerine dönen komşumuz, çocuğunun üstüne örtmüş benim ceketi, üşümesin diye . Koşturup getiriyor küçük ablam ceketi.
Ben masumum, ama…
Yol boyunca çok öfkeliyim sınavda hiçbir şey yapmamayı, boş kağıt vermeyi düşünüyorum. Böyle mi gönderilirmiş çocuk sınava diyorum içimden, işte böyle… Sonuçlar gelince de hatırlarlar nasıl gittiğimi sınava… Otelde, soğuk bir odada dört kişi kalıyoruz, yatakta da aynı şeyleri düşünüyorum.
Sabah sınav başlıyor. Soru kağıdı önümde, bekliyorum. Yapmayacağım. Herkes başlıyor. Yaklaşık bir on dakika öylece duruyorum. Sonra merak edip sayfayı çeviriyorum, ilk soru kolaymış… duramıyorum, testi bitiriyorum.
Babamın bu ilk ve son tokadı. Ondan bir iz bende. Seviyorum bu izi.
Sınav sonucu geldiğinde, bizimkiler beni İstanbul’da başka bir liseye göndermeye karar vermiş oluyorlar.
Malatya Devlet Parasız Yatılı Okulunu kazanmışım.
Sabahın köründe hazırlanıyorum sınava gitmek için, minübüs birazdan gelecek. Uyanamamışım daha, her tarafım uyuşuk, annem ve ablam sürekli birşeyler yedirme çabasında. Kalkıyoruz, babam beni minübüse bindirecek ama kalın bir yün kazağım var, onu arıyoruz. Onsuz gidemem. Ama yok. Herkes her yere bakıyor, zaman geçtikçe telaş artıyor, evin içinde gergin bir koşuşturma başlıyor. Nerede ceketin? Ne yaptın ceketini? Herkes bana yükleniyor. Bilmiyorum. Bilmiyorum bile diyemiyorum. Babam öfkeyle bir tokat atıyor bana, neden önceden hazırlık yapmadım diye. Gözlerim yaşlarla doluyor. Her yerim acıyor, ağlamıyorum.
Birazdan ablam anımsıyor, dün gece geç vakit bizden evlerine dönen komşumuz, çocuğunun üstüne örtmüş benim ceketi, üşümesin diye . Koşturup getiriyor küçük ablam ceketi.
Ben masumum, ama…
Yol boyunca çok öfkeliyim sınavda hiçbir şey yapmamayı, boş kağıt vermeyi düşünüyorum. Böyle mi gönderilirmiş çocuk sınava diyorum içimden, işte böyle… Sonuçlar gelince de hatırlarlar nasıl gittiğimi sınava… Otelde, soğuk bir odada dört kişi kalıyoruz, yatakta da aynı şeyleri düşünüyorum.
Sabah sınav başlıyor. Soru kağıdı önümde, bekliyorum. Yapmayacağım. Herkes başlıyor. Yaklaşık bir on dakika öylece duruyorum. Sonra merak edip sayfayı çeviriyorum, ilk soru kolaymış… duramıyorum, testi bitiriyorum.
Babamın bu ilk ve son tokadı. Ondan bir iz bende. Seviyorum bu izi.
Sınav sonucu geldiğinde, bizimkiler beni İstanbul’da başka bir liseye göndermeye karar vermiş oluyorlar.
Malatya Devlet Parasız Yatılı Okulunu kazanmışım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder